Εστιάζοντας στην προσωπικότητα του καθενός… και όχι στο ίδιο το πρόβλημα… ήτοι την αναπηρία!

Σύμφωνα με μελέτες, η παρουσία των ατόμων με βαριές κινητικές αναπηρίες (και όχι μόνο) στην εργασία, εστιάζει κατά κύριο λόγο σε τρεις στρατηγικούς στόχους: Στην ανάπτυξη ενός ικανού και κατάλληλου ανθρώπινου δυναμικού – Στην διαμόρφωση ενός κατάλληλου και προσβάσιμου εργασιακού περιβάλλοντος – Στην ορθολογική κατανομή των εργασιακών δεξιοτήτων, προκειμένου να αυξηθεί η αποδοτικότητα των υπηρεσιών.

 

Δυστυχώς στην χώρα μας, το μοντέλο αυτό απέχει αρκετά από την πραγματικότητα (και δεν αφορά μόνο άτομα με αναπηρία), καθώς οι επαγγελματικές ευκαιρίες, η ορθή αξιολόγηση των ικανοτήτων και η ισότιμη μεταχείριση των ΑμεΑ στο περιβάλλον εργασίας, παραμένουν επί της ουσία κενού περιεχομένου.

 

Αποτέλεσμα αυτών των συνεπειών είναι πως ένα μεγάλο ποσοστό ατόμων που φέρουν κάποιας βαριάς μορφής αναπηρία να αποκλείονται από τον παραγωγικό ιστό ή να περιθωριοποιούνται στο εργασιακό τους περιβάλλον, πέφτοντας θύματα διακρίσεων.

 

Αξίζει εδώ να αναφέρουμε ότι η ισότιμη μεταχείριση των ΑμεΑ στην απασχόληση και την εργασία, δεν συνιστά απλά μία διακήρυξη του ΟΗΕ, αλλά αποτελεί συνταγματικό ανθρώπινο δικαίωμα, έχοντας διαμορφωθεί ένα ικανοποιητικό οργανωτικό και νομοθετικό πλαίσιο, για την κατάργηση των διακρίσεων των ΑμεΑ στον εργασιακό ιστό.

 

Παρ’ όλες τις ενέργειες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια (κυρίως στον δημόσιο τομέα), έχει παρατηρηθεί ότι το ποσοστό των ΑμεΑ στην αγορά εργασίας έχει μειωθεί σημαντικά και μάλιστα αυτό, δεν οφείλεται σε οικονομικούς παράγοντες, αλλά σε στερεότυπες αντιλήψεις και προκαταλήψεις ως προς τις ικανότητες των ΑμεΑ να προσφέρουν.

 

Εκτός βέβαια από τις διακρίσεις που απορρέουν κατά κύριο λόγο από την αμφιβολία πολλών εργοδοτών (κυρίως στον ιδιωτικό τομέα) σχετικά με το κατά πόσο ο υποψήφιος για μία θέση εργασίας θα μπορέσει να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του, απουσιάζει η στρατηγική εκείνη, από πλευράς Πολιτείας, αναφορικά με την άρση των εμποδίων, ως προς την προσβασιμότητα κτηρίων και μέσων μαζικής μεταφοράς και στην διαμόρφωση ενός λειτουργικού και ασφαλούς δομημένου περιβάλλοντος.

 

Μάλιστα δεν πρέπει να παραγνωρίζεται το γεγονός, ότι δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις εκείνες όπου τα άτομα με αναπηρία, βιώνουν διακρίσεις τόσο κατά την διαδικασία της πρόσληψής τους, όσο και κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, φέρνοντάς τα σε μειονεκτική θέση, τα οποία πολλές φορές παραιτούνται μη μπορώντας να αντέξουν ψυχολογικά στο περιβάλλον της εργασίας τους.

 

Ταυτόχρονα δεν λείπουν και οι εχθρικές συμπεριφορές με απαξιωτικά και υποτιμητικά σχόλια για την προσφορά τους, καθώς και οι αντισυναδελφικές συμπεριφορές, με πολλούς να αποφεύγουν να συνομιλούν η να αναλαμβάνουν από κοινού αρμοδιότητες με άτομα που φέρουν κάποια αναπηρία, με την δικαιολογία πως δεν γνωρίζουν πως να τους προσεγγίσουν, ενώ στην πραγματικότητα κρύβεται η έλλειψη πραγματικού ενδιαφέροντος.

 

Είναι αλήθεια ότι όσοι αντιμετωπίζουν κάποια μορφή κινητικής αναπηρίας, δεν ξεκινούν στην αγορά εργασίας από την ίδια αφετηρία με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Και εδώ λοιπόν έρχεται η ειδοποιός διαφορά… ότι τα ίδια τα άτομα αυτά καταβάλλουν πολλαπλάσιες προσπάθειες (λόγω δομικών, κοινωνικών εμποδίων κ.α.), προκειμένου να φέρουν εις πέρας τα καθήκοντά τους, για λόγους όμως για τους οποίους δεν ευθύνονται οι ίδιοι…

 

Η ίδια η κοινωνία πρέπει να αντιληφθεί το αυτονόητο… ότι το άτομο δεν είναι ανάπηρο ως προς την προσωπικότητά του και τις εκφάνσεις της ζωής του, αλλά έχει μία αναπηρία η οποία δημιουργεί συγκεκριμένες δυσκολίες… οι οποίες με τις κατάλληλες συνθήκες μπορούν να αντιμετωπιστούν.

 

Βασική επομένως προϋπόθεση για την ομαλή ένταξη των ατόμων αυτών, είναι ότι ο κάθε εργοδότης θα πρέπει να εστιάζει στην προσωπικότητα του καθενός και στο όχι στο «πρόβλημα»… δηλαδή την αναπηρία.

 

Όταν λοιπόν η κοινωνία αντιληφθεί αυτήν την ειδοποιό διαφορά… τότε θα μπορέσει να επαναπροσδιοριστεί και το ίδιο το νόημα της αναπηρίας, βάζοντας τέλος στο εργασιακό περιθώριο και την εν γένει κοινωνική περιθωριοποίηση των ατόμων αυτών και την απομόνωσή τους.

 

Την πρόοδο του κοινωνικού συνόλου δεν την εμποδίζουν οι άνθρωποι που βρίσκονται σε αναπηρικά αμαξίδια… αλλά οι συμπεριφορές, οι αντιλήψεις και η έλλειψη όλων των απαραίτητων υποδομών και εργαλείων, ώστε τα εμποδιζόμενα άτομα να ενσωματωθούν.

 

Ας αναλογιστούμε ότι πολλά ΑμεΑ που ήδη εργάζονται, ολοκληρώνουν επάξια τις αρμοδιότητές τους, στην ώρα τους, εξασφαλίζοντας το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στην υπηρεσία τους, επιδεικνύοντας παράλληλα το ίδιο πείσμα και την ίδια αυταπάρνηση για εργασία με έναν αρτιμελή, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο καθένας ξεχωριστά στην ζωή του.

 

Όσοι λοιπόν υποστηρίζουν ότι τα άτομα με αναπηρίες δεν μπορούν να προσφέρουν σε ένα εργασιακό περιβάλλον… τότε μάλλον εθελοτυφλούν… Ας φροντίσει λοιπόν το ίδιο το Κράτος να δώσει τα ερεθίσματα που χρειάζονται, αλλά και την βαρύτητα εκείνη, για την προώθηση της ενημέρωσης μεταξύ των πολιτών σχετικά με την ισότιμη μεταχείριση και την κοινωνική προσέγγιση της αναπηρίας, προκειμένου να εδραιωθεί η λογική της συμπερίληψης.

 

Το κείμενο γράφεται με αφορμή την πρόσφατη απόφαση του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης για τον θάνατο 41χρονης ΑμεΑ, αλλά και στα διάφορα περιστατικά που έχουν παρατηρηθεί σε χώρους εργασίας και αφορούν τα άτομα με βαριές κινητικές αναπηρίες.

No Comments

Post A Comment

Μετάβαση στο περιεχόμενο